البته این نقص در متدولوژی علم یک موضوع جدی و درخور توجه است و اساساً این امکان وجود دارد که چنین نقیصه ای سد راه توسعه علمی گردد. توماس کوهن در کتاب ساختار انقلاب های علمی می گوید: علم تنها با تشخیص و پرداختن به ناهنجاری ها (پدیده هایی که ظاهراً از قوانین شناخته شده پیروی نمی کنند) پیشرفت میکند. به باور کوهن، همهء وارسی علمی در پارادایم یا چارچوبی نظری رخ میدهد که تعیین می کند کدامین پرسش ها ارزش پرسیدن دارند و چه روش هایی را باید برای پاسخ دادن به آنها به کار گرفت. با این حال هر از چند گاهی پدیده هایی کشف می شوند که در پارادایمی تثبیت شده جای نمی گیرند، یعنی بعبارتی آنها را نمی توان با نظریه های فعلی توضیح داد. نخست مانند مورد شهاب سنگ، جامعه علمی سعی بر کنار گذاشتن یا ارائه توضیحی در رد این پدیده ها می کند . اما اگر دلیل رضایت بخشی پیدا نشود جامعه علمی مجبور است که پارادایم قبلی را رها کند و پارادایم جدیدتری برگزیند . در این حالت گفته می شود  که جامعهء علمی دستخوش تغییر پارادایم شده است.

 در تاریخ علم، جابجایی های پارادیم بسیاری رخ داده است، کشف قمرهای مشتری توسط گالیله منجر به تغییر پارادایم زمین مرکزی به خورشید مرکزی شد. مسئله اتر جابجایی پارادایم از فیزیک نیوتنی به فیزیک اینشتینی را به دنبال داشت. به همین منوال باورمندان به پدیده های پارانرمال معتقدند که شاید پدیده های پارانرمال نیز به جابجایی پارادیم دیگری بیانجامد. آنها میگویند شاید مجبور شویم که از برخی از جاافتاده ترین باورهایمان درباره ماهیت واقعیت دست بشوییم.  آیا باید پیرو دانشمندان باشیم که بر مبنای ناهمخوانی با اصول بنیادی فیزیکی پدیده های پارانرمال را رد میکنند ؟ در ادامه ، پاسخ بسیاری از این پرسش

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: